Picasso en de Linogravure (Linosnede)

Picasso’s activiteit met linogravure kwam pas laat op gang, en was zeker te danken aan zijn verlangen om kleur een hoofdrol te geven—een rol die in de lithografie slechts een ondergeschikte positie innam—binnen zijn grafische werk. De kunstenaar had dan ook niet de bedoeling om een nieuwe reeks inhoud en vormen te ontdekken, maar eerder om zijn figuratieve wereld aan te passen aan de nieuwe technische mogelijkheden. En zo is het, zoals bij al Picasso’s experimenten—of het nu gaat om schilderkunst, lithografie, keramiek of aquatint—dat de behaalde resultaten enkel kunnen worden vergeleken met Picasso’s eigen eerdere creaties.

We weten niet welk toevallig voorval Picasso in contact bracht met het ongewone materiaal linoleum. Net zoals hij een jaar eerder het schilderij L’Arlésienne had voltooid met duivenveren die hij opraapte in de binnenplaats van zijn huis “La Californie” in Cannes, in plaats van met een penseel, kan ook de linogravure op een even toevallige manier zijn inspiratiebron hebben gevonden. Toch valt bij het vergelijken van de aquatinten van de Tauromachia met de penseeltekeningen die direct aan de linosnedes voorafgaan, een fundamenteel verschil onmiddellijk op. De gravures zijn statisch en tweedimensionaal, zodanig zelfs dat ze soms een silhoueteffect oproepen.

De kunstenaar gebruikte vervolgens verschillende, sterk uiteenlopende technieken om zijn motieven aan te passen aan de mogelijkheden die de gedrukte linosnede bood. Hoewel hij eerder alleen houtsneden had gemaakt, voelde Picasso zich al snel op zijn gemak in dit nieuwe medium, waarin hij zich met vaste hand begaf en het buigzame materiaal behandelde volgens methodes van uiterste flexibiliteit. Lineaire en tweedimensionale schema’s worden gebruikt en tot uitdrukking gebracht via talrijke overschilderingen met dezelfde kleur, of door het herhaald afdrukken van één en dezelfde drukplaat, telkens op een passende manier aangepast.

Van de verschillende kleurcombinaties overheerst het ideale samenspel van oker, bruin en zwart—geïnspireerd op het kleurenschema van Griekse vazen—dat op onverklaarbare wijze ook perfect aansluit bij de eisen van de meest moderne technieken.